شهرستان سوادكوه یكی از شهرستانهای پانزده گانه استان مازندران است كه در البرز مركزی و در مجاورت استان تهران قرار گرفته و شهر پل سفید مركز آن با شهر ساری مركز استان مازندران 70 كیلومتر فاصله دارد.
سوادكوه از سمت شمال به شهرستان قائمشهر و از سمت جنوب به شهرستان فیروزكوه و استان تهران و از سمت غرب به شهرستان بابل و از سمت شرق به شهرستان ساری و ارتفاعات دودانگه محدود است.
بر اساس آخرین سرشماری عمومی كشور جمعیت آن68286 نفر بوده و مساحت آن به 2078 كیلومتر مربع می رسد. این شهرستان با ترا كم نسبی جمعیت 9/32 نفر در هر كیلومتر مربع مساحت، دارای پائین ترین میانگین در سطح شهرستانهای استان مازندران است.
طبق جدیدترین تقسیمات كشوری سوادکوه از دو بخش بنامهای مركزی و شیرگاه، چهار شهر بنامهای پل سفید، زیرآب، شیرگاه و آلاشت . شش دهستان بنامهای سرخ كلا با 20 آبادی، راستوپی با 69 آبادی، ولوپی با 52 آبادی، كسلیان با 17 آبادی، شرق و غرب شیرگاه با 31 آبادی و دهستان لفور با 29 آبادی تشکیل شده است.
تاریخ
سوادكوه در دوران مختلف تاریخ، محدوده ثابتی نداشته و مرزهای آن در اثر عوامل طبیعی، اقتصادی و سیاسی تغییر یافته است. یافته‌های باستان‌شناسی بهمراه اسناد و نوشته‌های تاریخی حاكی از آن است كه سوادكوه از نواحی كهن طبرستان و ایران بوده و انسجام بافت اجتماعی و فرهنگی آن در دوران اساطیری ایران ریشه دارد. این ناحیه همواره در تعیین مسیر تاریخ طبرستان حضور مؤثر داشته و مورد توجه حكام دولت مركزی بوده است. مورخینی مانند ابن اسفندیار تا قبل از قرن دهم هجری قمری آنرا جزئی از ناحیه تپورستان در ایالت فرشوادگر ذكر كرده اند كه از شرق تا جرجان، از غرب تا دیار آذربایجان، از جنوب تا نواحی ری، قومس و دامغان وسعت داشت.
احتمالا نام فرشوادگر كه در آثار مورخینی نظیر استرابون یونانی، ابن اسفندیار، میر ظهیرالدین مرعشی و كتاب اوستا از آن یاد شده تركیبی از واژه های تبری فرش به معنی دشت و جلگه، واد به معنی كوه و گر به معنی دریا باشد. در برخی دیگر از منابع تاریخی مانند التدوین آمده كه نام قدیم سوادكوه پتشخوارگر و پتشخرگر بوده و فرمانروایان و امرای بسیاری از این منطقه برخاسته‌اند. این ناحیه جای رخدادهای اساطیری مانند ورود و سكونت فریدون پادشاه پیشدادی، پیكار رستم پهلوان مشهور شاهنامه فردوسی با دیوان مازندران، و نیز وقایع تاریخی مانند عبور اسكندر مقدونی در جنگ با داریوش سوم آخرین پادشاه هخامنشی شمرده شده است.
در روایات شاهنامه فردوسی و اوستا، كتاب دینی پیروان آئین زرتشت آمده است كه سوادكوه در گذشته محل زندگی انسانهای متمدنی بوده كه آئین دیوسنائی داشته و با اشو زرتشت دشمنی می ورزیدند.
واژه‌هائی نظیر دیوا، دی، دوآزرك و دا كه اكنون نیز در زبان بومیان این نواحی رایج می باشد، از آن روزگاران به یادگار مانده است. نشانه هائی نیز از آئین میترائیسم و مهر پرستی در قرون اولیه میلادی و اواسط حكومت پادشاهان ساسانی، در این ناحیه وجود داشت. در زمان یزگرد سوم آخرین پادشاه ساسانی، حكومت سرزمین سوادكوه به ولاش واگذار و لقب فرشواد جر شاه به او اعطا گردید.
لطفا هرگونه اطلاعات راجع به سوادکوه و رجه دارید دریغ نفرمایید
ما به دنبال هدف بزرگی هستیم !
رجه مشتاق دیدن نظرات شماست